INZAM PI

[ There are more critics than defenders of 'Modern Poems'. It was my late realization that poems should be relatable, understandable, and written in easy language. I adore modern poems with all their imperfections, whether it's the lack of a strict structure, the lack of uniform rhythm, or lack of usage of complicated words. ]  In that village,  in every home,  there was a separate basket reserved for depositing old clothes; a basket deliberately kept for throwing in their memories ; the memories waiting for its abandonment along with the old clothes. In some homes,  these old clothes were used for cleaning the mess in the kitchen or mess created by children.  In some homes,  these old clothes were not even seen as worthy of any use.  In some homes,  these old clothes were considered an extra burden or a waste of space.  From some homes,  the residents sent these old clothes to an orphanage.  From some homes,  the members abandoned these old clothes in public places and ran

[This is a small satirical poem that I've written in reaction to Benyamin's comment on the picture of Divya Ma'am hugging Radhakrishnan Sir.] മുസാണ്ടപ്പൂവും നന്ത്യാർവട്ടവും പൂമരങ്ങൾ,  രണ്ട് പൂമരങ്ങൾ.  ആ വീട്ടുമുറ്റത്തു രണ്ടു പൂമരങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു,  പരസ്പരം കെട്ടിപ്പിണഞ്ഞു കിടക്കുന്ന രണ്ടെണ്ണം.  നീ എന്നോ ഞാൻ എന്നോ തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാതെ, അത്രമേൽ,  സ്നേഹത്താൽ കെട്ടിപ്പിണഞ്ഞു നിക്കുന്ന രണ്ട് പൂമരങ്ങൾ. ഒന്നാമത്തേതിന്റെ പൂക്കൾ ചുവന്നതായിരുന്നു.  അതിന്റെ ഇതളുകൾ ചുമന്നു തുടുത്തു,  മനുഷ്യന്റെ ചെവി പോലെ തോന്നിക്കുമായിരുന്നു.  രണ്ടാമത്തെ, പൂമരത്തിലാകട്ടെ, നിറയെ വെള്ള നിറത്തിലുള്ള, കുഞ്ഞു കുഞ്ഞു പൂക്കൾ.  അതിന്റെ ഇതളുകൾ ഒത്തുചേർന്ന്, കുഞ്ഞു നക്ഷത്രങ്ങളെക്കണക്ക് മരം നിറയെ പൂത്തു നിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും കെട്ടിപ്പിടിച് അവ രണ്ടും,  തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്തത്ര വിധം ഒന്നായി തീർന്നിരുന്നു.   ഒന്നും ഒന്നും ഒത്തു ചേരുമ്പോൾ വീണ്ടുമൊരാന്നായി തീരുന്ന പോലുളള, സ്നേഹത്തിന്റെ അപൂർവ മാന്ത്രികത.  ചെമന്ന ചെവികണക്കെയുള്ള മുസാണ്ടപ്പൂവിന്റെയും,   വെള്ള നിറത്തിൽ കുഞ്ഞു നക്ഷത്രങ്ങളെക്കണക്ക് വ

  We three- Inshal, Insha and Inzam [This is something which I started as scribbling my childhood stories, but I ended up writing an amalgamation of self-experience, a story, and a poem by using technique of time travel. I ended up in an imbroglio position wherein I am not able to categorize this piece into any of the above.] Fever days were always creative for me, at those times, I assume, I overthinks a lot. Whether it is dog's barking, full moon's charm, or it is tutti fruity on the top of a bun in red, green and yellow colors, or People's ‘blablabla’ outside your window, every miniscule sound and pictures attracted me as if I am a magnet. I kept tried to sleep, by hugging my cute pillow, by rolling this end to that end of my bed, by trying to blur lights on my cornea, but I failed shamelessly. Yet body pain wasn't sympathetic towards me, it kept tried to eat me from head to toe. Meanwhile I made a 'B-plan' to escape consciously from my room, as a corolla